Je ruikt naar

plakkende lichamen en koffie.

Elke dag opnieuw.

En wij je allemaal maar gebruiken,

allemaal op jou zitten.

We berijden je voor

en na ons werk.

Wel betalend, uiteraard.

Maar plots kwam je aan

en moest ik je niet meer.

Toch, je bent mijn route en

mijn routine,

dus morgen treinen we opnieuw,
om acht uur zeventien.