Mijn bruine Adonis op het strand

probeert het water te doen verschieten.

Ik laat me in het lauwe blauw (de kleur van herboren) zakken

en fluister

“laten we watertrappelend zorgeloos zijn

forten optrekken uit het niets van deze vlakte, alles

jij draagt het zilte van de zee op je schouderbladen

ik zou daar alleen van kunnen leven

de rust van de oceaan bewaar ik op het puntje van je tong

dat is genoeg, enkel nog een

strandmarkering om naar weder te keren

laten we gelukkig zijn als we vinnen groeien

niet langer naar adem maar aas happen
tussen het schuimbekken van golven

het tellen van onze schubben

als het zout onze wonden schoon likt

ik zou het kunnen

luchtbellen blazen naar zij die niet beter weten

zandkastelen bouwen met het strand onder je nagels

haaientanden opvissen en onze schaduwen

verliezen in het koraalrif

ik zou het kunnen

een stap terug te zetten met jou

zodat we mensheden tijd hebben

dit evolueren terug over te doen”