Beste Astrid,
Je inlevingsvermogen is bewonderenswaardig. De schoolbank is ineens geen ding meer, maar lééft. Je kent heel veel mooie woorden maar toch laat je veel aan de verbeelding over. Je gedicht heeft grote diepgang. De laatste alinea brengt niet alleen de bank maar ook het gedicht in evenwicht. Deze zin zou door een volwassen dichter geschreven kunnen zijn.
We beloven alsvast plechtig: we zullen nooit meer iets in een bank krassen.
PS: we vonden opa ook een bijzonder gedicht.
